U komt de woning binnen met een grote glimlach. Tevreden stelt u zich aan ons voor, met uw kinderen aan uw zijde. Uw meubels staan klaar in de nieuwe kamer. Deze zijn eerder al gebracht, zodat u bij binnenkomst omringd bent door uw eigen spullen en u zich hopelijk snel thuis voelt.
De keuze om bij ons te komen wonen heeft u zelf kunnen maken, vanuit uw eigen wens en regie. Uw gezondheid laat het niet meer toe om thuis te wonen en u accepteerde dit volkomen. De eerste maanden leek u te genieten van de gezelligheid om u heen. U had een goede klik met de medebewoners en de zorgmedewerkers. U was grotendeels nog zelfredzaam, beheerde uw eigen regie en de kleine zorgmomenten die u nodig had vond u fijn en gezellig. U was dankbaar en uitte dit meerdere keren per dag door even onze hand vast te pakken en te zeggen hoe geweldig u het allemaal vond.
Helaas liet uw gezondheid u langzaam in de steek en moest u uw zelfredzaamheid geleidelijk aan inleveren. De dementie begon meer op de voorgrond te treden en u voelde goed aan dat u langzaam de grip op uw eigen leven verloor. Dit zorgde voor vele momenten van onbegrip, frustratie en verdriet. De onmacht nam toe. Op deze momenten liet u zich troosten en geruststellen. De arm om u heen, een luisterend oor of even uw hand vastpakken zorgde uiteindelijk weer voor een glimlach. Hoewel deze glimlach heel langzaam verdween bleef u dankbaar. Dankbaar voor de aandacht, de liefde en de geborgenheid die wij uw, als zorgverleners, gaven.
Op een goed moment kon u genieten van een praatje en mooie herinneringen ophalen. Tijdens één van mijn diensten hebben we samen uw trouwalbum bekeken. Vol liefde keek u naar de foto’s van u en uw vrouw. Dit emotioneerde u enorm. Ik vertelde u dat het niet mijn bedoeling is om u verdrietig te maken. U kijkt me aan, pakt mijn hand en vertelt me dat liefdevolle herinneringen nooit verdrietig zijn. Het gemis is het verdriet vertelt u. Uw woorden raken me, ik herken het en voel het. Wat heeft u dat mooi gezegd. Ik zie dat er ruimte ontstaat in uw emotie en u begint te vertellen, over uw vrouw, huwelijk en kinderen. Liefdevol en met plezier over uw mooie en fijne leven. Hoe lief uw vrouw was en hoe goed u het samen had. Langzaam verdwijnen de tranen en schuilt er een kleine liefdevolle glimlach.
Bijzonder wat mooie herinneringen doen in dit ziekteproces. U lijkt even terug te gaan naar die tijd. Een mooie en fijne tijd. Heel even voelt u weer dat geluk wat u toen ook voelde. Heel even geen pijn, geen verdriet om wat er niet meer is. Maar een glimlach om wat u heeft gehad. Uiteindelijk overwint de liefde altijd. Waar we ook zijn en hoe we ons ook voelen. Uw liefde zorgde even voor troost, uw overleden vrouw was heel even, heel dichtbij.
Deze momenten koester ik als verpleegkundige en zijn heel waardevol. Niet alleen voor u, maar ook voor ons als zorgverleners. Heel even kon ik u een moment van geluk geven. Dat is waarom mijn werk zo mooi is, dat is waarom ik voor dit vak heb gekozen. Want dat ene zonnestraaltje in de donkere dagen, hoe groot of klein ook, dat is wat onze bewoners nodig hebben.
