“De telefoon gaat. Naast mijn werkzaamheden op de woning heb ik vanavond ook triagedienst. Mijn collega vraagt hulp omdat u bent gevallen en ze vertrouwt het niet helemaal. Ik meld bij mijn collega op de buurwoning dat ik even weggeroepen wordt, zodat mijn eigen bewoners niet alleen zijn. Fijn, zo’n goede samenwerking!
Bij binnenkomst zie ik u op de grond liggen. Een van mijn collega’s zit gehurkt naast u en heeft uw hoofd voorzien van een zacht kussen. Ze streelt uw hand en biedt u afleiding. Ik observeer u, u lacht voorzichtig en maakt grapjes met mijn collega’s. Ik zie op het eerste gezicht geen afwijkingen gelukkig. Ik vraag u wat er gebeurd is. U kunt goed vertellen dat u bent gevallen en hoe dankbaar u bent dat de zuster zo snel bij u was. Ik kijk u even na en kan ik gelukkig vaststellen dat er geen sprake is van een fractuur of ander letsel. U bent opgelucht en vertelt ons dat u deze incidenten zo vervelend vindt, voor ons. Ik lach even en vertel u dat we hier zijn om u te helpen, juist wanneer u bent gevallen en niet alleen overeind kunt komen. U spreekt uw dankbaarheid uit. Uw lieve en zachte stem maken deze momenten intens. Dit zijn de mooie momenten die ik koester in mijn werk.
Samen met de hulp van mijn collega’s tillen we u van de grond, met behulp van de tillift. We helpen u in de stoel zodat u even kunt bijkomen. Ondanks dat u geen letsel heeft overgehouden, bent u toch een beetje van slag. Mijn collega’s gaan even bij u zitten. Ze stellen u gerust en pakken uw hand vast. Ik kijk toe en besef me hoe trots ik op mijn collega’s ben. Al een paar weken zitten zij in isolatie, werken ze in isolatiejassen, handschoenen en alles wat er bij komt kijken. Dat is niet niets. Maar het lijkt ze niet te deren. Ze glimlachen nog steeds. Ze geven nog steeds alles wat ze kunnen, vanuit hun hart en vanuit liefde voor dit vak. Ze zorgen voor een lach op uw gezicht en geven alle liefde die u nodig heeft en die u verdient.
Mijn collega’s, vol liefde en passie voor de medemens. Voor u en voor deze doelgroep. Ik voel de glimlach op mijn gezicht en besef me dat er ook op mijn collega’s gepast moet worden. Zeker nu, in de tijden dat er veel van ze wordt gevraagd. Ik bedank ze voor alles wat ze doen, voor u en voor uw medebewoners. Want de liefde die zij u geven, dat is waar de zorg om draait. Daar ligt de kracht en dat mogen we vooral niet vergeten.”
